Dirk De Keyzer ging naart de Koninklijke academie van Eeklo. Daar ontdekte hij zijn voorliefde voor brons. Het werd steeds duidelijker dat brons voor Dirk het enige medium zou zijn om uitdrukking te geven aan zijn diepste gedachten en kunstwerken. Gefascineerd door grote beeldhouwers als George Minne, Constantin Meunier en Auguste Rodin, vond hij de mogelijkheden van de toen bijna verloren kunst
van de “verloren was” methode opnieuw uit en verkende deze. In tegenstelling tot zijn invloeden verlaat Dirk het klassieke vormidioom en slaagt hij erin een heel eigen beeldhouwtaal te ontwikkelen. Dit is de reden waarom het onmogelijk is om zijn kunst onder te brengen in bepaalde klassieke vormidioom en slaagt hij erin een heel eigen beeldhouwtaal te ontwikkelen. Dit is de reden waarom het onmogelijk is om zijn kunst onder te brengen in bepaalde trends of stromingen. De belangrijkste inspiratiebron voor Dirk De Keyzer is niet minder dan het leven zelf. Hij boetseert de wereld tot een alternatief, parallel univer-
sum waarin alle problemen, groot of klein, worden gecompenseerd.
Humor is een ander belangrijk aspect in de kunst van De Keyzer. Hij gelooft er sterk in dat humor,in plaats van negativiteit, een machtiger instrument is in de strijd tegen de schaduwzijden van onze moderne samenleving. Een ontwapenende glimlach, het stimuleren van tolerantie en het vermogen om te relativeren. In deze drukke tijden zetten de sculpturen van De Keyzer de toeschouwer aan het denken over zijn of haar ondraaglijke lichtheid van zijn. Een moment van zelfreflectie, dat oproept tot een kleine ontsnapping aan het alledaagse leven.
