Wat begon als één van mijn hobby’s naast mijn praktijk als kleuterleidster, groeide het modelleren in klei uit tot een gedreven passie. In mijn leven en werk staat de mens centraal. Kinderen zijn omwille van hun pure spontaniteit, onbevangenheid en levenslust mijn grootste inspiratiebron.
Mijn geesteskinderen zijn levensgroot en levensecht. Het liefst creëer ik mijn figuren zonder model. De armatuur die ik maak in betonijzer bepaalt wel de grootte en de houding maar bij het modelleren is het pure fantasie en schepping. Voor mijn kleinkinderen (en vroeger mijn kinderen) maak ik met plezier hierop uitzondering, Die wil ik natuurlijk graag in brons vereeuwigen voor later.
Ik begon omstreeks 1965 in terracotta. Sinds 1995 realiseerde ik mijn grotere werken aanvankelijk in polyester en nam geleidelijk de overstap naar, zoals tegenwoordig, uitsluitend nog brons.
Na het creëren en modelleren in klei volgen de arbeidsintensieve stappen via de verloren‐was‐methode. De hergeboorte in brons is telkens weer een boeiende bekroning.
