Ria haar werk doet me denken aan de aardkorst, het leven herleid tot de de sculptuur van de essentie. Engobes, oxides, pigmenten e, glazuur geven het primitieve weer op de ruwe kleihuid, zoals erosie van wind en regen onderliggend aardlagen bloot legt. Ria’s werk ziet er gegroeid ui, eerst geboren en dan geleefd. Nooit ligt het gevoel helemaal bloot aan de oppervlakte, het is half verborgen, half zichtbaar. Ria’s werk is een zoektocht naar het fundament van ons bestaan, daar waar we allemaal gelijk zijn, ontdaan van alle franje. Kleuren lijken verzameld uit lagen van een zandgroeve, een steenkoolmijn, een herfstig bos, een groene diepe poel of de kleur van onze huid.
Gevoelsaspect wordt beeldaspect. De Hand of het mes trekt sporen door het mediumtekst : Ingrid Vekemans
foto’s : Christine Van Genechten
